Wieś polska na początku XX wieku… Skrawek pola to pierwszy tom sagi, która zabiera nas w prawdziwy świat społeczności wiejskiej. Pokazuje jego troski i problemy, a także ciężkie, ale i radosne życie ludzi. Pozycja, która przedstawia dzieje rodziny autorki. Spisane ręką pełną miłości do minionych czasów i ludzi.
Wieś spokojna i wesoła
Wieś z początków XX wieku. Dziś nikt nie zastanawia się nad życiem sto lub dwieście lat temu. Teraz mamy wspaniałe unowocześnienia, a i zwyczaje społeczne wyglądają zupełnie inaczej. Na przełomie wieków istniała jednak właśnie ta mała zbiorowość, o której nikt dziś nie mówi. Zupełnie różna od tej, którą znamy dziś.
Rodzina chłopska
Rodzina chłopska od zawsze była patriarchalna, to mąż był głową żony, tak jak naucza Biblia. Od żony wymagało się całkowitego posłuszeństwa wobec swojego małżonka, w związku z tym miał on prawo nawet ją bić za przewinienia, a także karać na inne sposoby. Dzieci również musiały być całkowicie podporządkowane woli ojca, który uważał, że odpowiednią dyscypliną wychowa je na porządnych ludzi. Nawet podział obowiązków był różny. Obowiązki mężczyzny miały wyższą rangę. Należały do nich roboty polowe od kośby po orkę. Kobiety w swoich obowiązkach miały wszystko to, co blisko było związane z ziemią oraz rodziną. Zbieranie zboża, żęcie, wykopki, pielenie oraz zajmowanie się domem i dziećmi.
Żywność i posiłki
W pożywieniu najważniejszą rolę odgrywały produkty zbożowe. O mięsie prawie w ogóle nie było mowy. Tłuszcz, nawet zjełczały, uchodził na wsi za rarytas. Ludzie zatem odżywiali się prosto, ubogo i jednostajnie. Podstawą posiłków były kartofle. Popularne było powiedzenie: chłop je kurę gdy jest chory, lub kiedy kura jest chora.
Higiena osobista
Mydła na początku XX wieku w chatach chłopskich prawie nie używano. Myto się często samą wodą. W każdej izbie znajdował się najczęściej kościany grzebień, którym tylko w niedzielę czesano włosy. Na co dzień ludzie się nie dbali o fryzury. Kąpano zwykle tylko bardzo małe dzieci, trzy- czy czteroletnie były nie za często lekko obmywane. Najczęściej prano nad brzegiem stawu lub rzeki. Delikatniejsze rzeczy czyszczono ręcznie, jednak grubsze i cięższe tłuczono kijanką. Z uwagi na to, że nie używano grzebienia i rzadko się myto, wiele osób cierpiało na świerzb lub kołtun.
Skrawek pola – początek XX wieku
Pani Kasia Bulicz – Kasprzak jest autorką wspaniałej, pełnej magii powieści o polskiej wsi z początku XX wieku. Skrawek pola zabiera nas w świat, którego dziś już nie ma, i którego większość z nas nie zna. Jest to opowieść o dwóch rodzinach: Lipczewskich i Połajów.
Wieś powinna być spokojna i wesoła, tak zawsze nam się kojarzy. Jednak pisarka pokazuje nam zupełnie inne miejsce. Tutaj dominuje ciężka praca, a rytm życia wyznaczają pory roku. Z uwagi na to, w głowach bohaterów dniem powszednim są orka, wykopki, pielenie i żniwa. Niewątpliwie doskwierający głód również nie ułatwia życia. Znajdziemy tutaj nieszczęśliwą miłość, śmiech ludzki, plotki, biedę, ale również bogactwo, które nie daje szczęścia.
Aniela jest zakochana w chłopaku z sąsiedztwa. Ten również ją kocha, ale postanawia wyjechać do Ameryki za chlebem. Dorobić się, wrócić i poprosić dziewczynę o rękę. Wszystko komplikuje się, ponieważ młoda kobieta orientuje się, że jest w ciąży. Największy dramat zaczyna się, kiedy wybucha I wojna światowa. Przenikający głód i wynikająca z niego bieda sprawiają, że życie staje się nie do zniesienia. W międzyczasie już, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, nastaje nowy konflikt z bolszewikami.
Osobista refleksja
Bezsprzecznie jest to publikacja, która wspaniale opisuje życie w tych trudnych czasach. Radości i smutki bohaterów, ich niepokoje, zmartwienia i dramaty. Dwie różnie historie zabierają nas w zupełnie odmienne światy w jednej wsi.
Pisarka bardzo realistycznie przedstawiła nie tylko życie na wsi, ale również wątek historyczny. Godne uwagi jest to i nie mogę o tym nie wspomnieć, że każdy rozdział zaczyna się krótką ciekawostką kulinarną, przyśpiewką czy tłumaczeniem terminów rolniczych. Tak naprawdę jest to opowieść o ludziach takich jak my. Być może żyli oni w innych czasach i nie zaznali tyle dobrobytu, ale mieli tak jak my swoje radości i smutki, wzloty i upadki.
Tę powieść trzeba przeczytać. Z całą pewnością zachwyci ona swym urokiem, ale również mądrością życiową. Z niecierpliwością czekam na tom drugi. Myślę, że warto pochylić się nad wsią przedstawioną przez autorkę.
Zachęcam do przeczytania artykułu Prawa kobiet – nieco o nich we współczesnej Polsce.
