Bohaterka, która odważyła się żyć
Błękitny Zamek rozpoczyna się w dniu, gdy Valancy Stiriling kończy 29 lat. Wciąż jest niezamężna, a najbliższe otoczenie nie pozwala jej o tym fakcie zapomnieć. Od zawsze rodzina bohaterki uważała ją za osobę nijaką i pozbawioną urody. Valancy nie może nawet liczyć na wsparcie matki, przez co czuje się bardzo samotna. Kobieta żyje w świecie sztywnych tradycji i ograniczeń. Ponadto od jakiegoś czasu dokuczają jej silne bóle w klatce piersiowej. Gdy udaje się do lekarza, słyszy wstrząsającą diagnozę. Okazuje się, że cierpi na nieuleczalną chorobę. W końcu postanawia odważyć się na to, aby podążać własną drogą. Wie, że koniec jest bliski, dlatego już nie chce podporządkowywać się innym.
Na zjazdach rodzinnych zaczyna zauważać wady swoich krewnych i zastanawia się, dlaczego kiedyś mieli nad nią taką władzę. Oni zaś myślą, że Valancy stała się obłąkana i próbują tłumaczyć wszystko chorobą. Główna bohaterka opuszcza dom i odnajduje szczęście przy Barneyu – mężczyźnie, który przez jej rodzinę i mieszkańców uważany jest za łajdaka z mroczną przeszłością. Powieść pokazuje jednak, że pozory potrafią bardzo mylić.
Historia z przesłaniem
Błękitny Zamek Lucy Montgomery to przepiękna historia o marzeniach, odwadze i miłości, która potrafi zmienić wszystko. Valancy sprzeciwia się narzuconym regułom, ponieważ nie chce być uwięziona w środowisku, w którym czuje się obco. Gdy świat kobiety był pozbawiony barw, oczyma wyobraźni uciekała do lepszej rzeczywistości, do swojego idealnego zamku. W rozmowie z Valancy jedna z bohaterek wypowiada bardzo głębokie i zapadające w pamięci słowa:
Myślę, że każdy ma swój Błękitny Zamek […] Tylko każdy inaczej go nazywa.
Sentencja doskonale podsumowuje przesłanie powieści, pokazując, że każdy człowiek nosi w sobie wizję miejsca lub życia, w którym może być naprawdę sobą. Ponadto przedstawienie rodziny Valancy jest bardzo uniwersalne. W obecnych czasach wciąż można spotkać osoby, które potrafią oceniać innych, wywyższać się, ale nie umieją krytycznie spojrzeć na siebie. Montgomery tworzy obraz, który momentami bawi, ale jednocześnie dobrze ukazuje przywary bohaterów.
Klasyka warta uwagi
Błękitny Zamek to powieść, która wyraźnie różni się od współczesnej literatury obyczajowej. Montgomery ukazuje uczucia w sposób pośredni, z większą delikatnością. Liczą się gesty, spojrzenia, strefa emocjonalno-duchowa. Ta subtelność sprawia, że powieść urzeka klimatem. Podczas lektury nie raz robi się ciepło na sercu. Jest to idealna propozycja dla osób, które cenią w literaturze spokojne i refleksyjne tempo narracji. Autorka tworzy wręcz baśniową historię, o której nie sposób zapomnieć. Podobnie jak w Kopciuszku, bohaterka niedoceniana i lekceważona przez innych, w końcu odnajduje szczęście. Nie potrzebuje jednak do tego żadnej magii.
Nowe tłumaczenie
Z Błękitnym Zamkiem miałam okazję zapoznać się po raz pierwszy i nie spodziewałam się, że lektura zrobi na mnie tak duże wrażenie. Nie znałam wcześniejszych tłumaczeń powieści, więc postanowiłam się im przyjrzeć. Okazuje się, że Valancy występowała w nich jako Joanna, a Barney jako Edward. Teraz imiona głównych bohaterów odpowiadają tym nadanym przez Montgomery. Myślę, że przekład Kai Makowskiej może być zaskoczeniem i ciekawym doświadczeniem dla czytelników, którzy wrócili do Błękitnego Zamku po latach.
Przeczytaj także: Racjonalne romanse Jane Austen – Opactwo Northanger – powieść gotycka z przymrużeniem oka
