Ukryta komnata czasu
Bohaterką Komnaty czasu jest Emilia, kostiumografka teatralna, która pewnego listopadowego dnia znajduje na strychu stary kalendarz adwentowy. Okazuje się, że to magiczny obiekt, dzięki któremu kobieta przenosi się w czasie do różnych miejsc i epok. Spotyka tam tajemniczego mężczyznę, jednak długo nie może uzmysłowić sobie jego tożsamości. Tymczasem w realnym życiu w jej teatrze pojawia się przystojny Charles, aktor, który będzie brał udział w nowym, od początku dziwnym przedstawieniu. Opowiada ono o Cyrylu, niezwykłym zegarmistrzu, dla którego czas nie ma żadnych sekretów. Emilia dostaje zadanie uszycia dla niego kostiumu. Jaką rolę odegra Charles w życiu Emilii?
Fabuła książki Komnata czasu początkowo jest nieskomplikowana i magiczna. Emilia przenosi się w przeszłość do miejsc i czasów doskonale znanych z historii. Jej celem jest znalezienie epoki, do której pasowałaby lepiej, bo w teraźniejszości ma poczucie, że nie jest do niej dostosowana. Wizyta w średniowieczu, epoce rokoka i rewolucji francuskiej rozczarowują ją, bo ich realia odbiegają znacznie od obiegowych wyobrażeń. Zamiast spodziewanych jasnych, ciepłych zamków z miękkimi łóżkami i dywanami Emilia trafia do miejsc szarych, brudnych i biednych. W późniejszych czasach czekają na nią bale w zdecydowanie za ciasnych gorsetach w otoczeniu fałszywych dam i osądzających arystokratów. Wszędzie wpada w kłopotliwe lub niebezpieczne sytuacje, z których wyciąga ją tajemniczy mężczyzna.
Z czasem fabuła staje się coraz bardziej tajemnicza. Pojawiają się postacie, które coś powinny znaczyć dla Emilii, jednak ona nie potrafi ich rozpoznać. Poza tym czas zaczyna płynąć innym rytmem, a atmosfera robi się pełna niepewności. Bohaterka jest coraz bardziej zagubiona i nie rozumie, co się wokół niej dzieje. Okazuje się, że jej misją jest naprawienie przewin, jakich jej przodkinie popełniły wobec czasu i odnalezienie matki uwięzionej poza nim.
Jest dobrze, choć było lepiej
Tak jak wspomniałam, Komnata czasu jest zupełnie inna, niż poprzednia powieść Elżbiety Hossy-Lenglain, czyli Chwila, która zmienia. Po przeczytaniu jej debiutu miałam duże oczekiwania, które nie do końca zostały spełnione. Relacja między Emilią i Charlesem jest płytka, oparta na atrakcyjności fizycznej. Uważam również, że autorka dość powierzchownie opisała epoki historyczne, poświęcając zbyt dużo miejsca strojom, jakie wtedy noszono.
Zupełnie inaczej autorka poradziła sobie ze scenami współczesnymi. Spotkania Emilii z przyjaciółką, Anną, aż skrzą od ciętego humoru i sarkazmu. Anna to moja ulubiona bohaterka Komnaty czasu. Jej spostrzeżenia, zabawne uwagi i gotowość do wsparcia w najbardziej nawet absurdalnych sytuacjach jest wspaniała.
czasami trzeba zejść z drogi, by zobaczyć, którędy naprawdę biegnie
Ponadto doceniam tę książkę za refleksyjność. Autorka umieściła w niej wiele sentencji, które pozwalają na przemyślenia na temat upływu czasu, przeszłości i przyszłości. Czas staje się u niej osobnym bohaterem, który ma swoje humory, tajemnice i zasady. Niekiedy decyduje za bohaterów, zmusza ich do działania. Wpływa na ich życie.
Nie mogę też odmówić autorce warsztatu pisarskiego. Doskonale posługuje się słowem, jej styl jest bogaty i obrazowy. Zaskoczyła mnie niejedną metaforą, czy porównaniem. Uważam, że Komnata czasu, choć nie jest tak piękna i dojrzała jak Chwila, która zmienia, zadowoli czytelników, którzy szukają w literaturze magii. Jeśli rozglądacie się za lekturą w świątecznym klimacie, a dodatkowo lubicie motyw poszukiwania tożsamości i podróży w czasie, sięgnijcie po książkę bez wahania.
