Wiedźmy, które nie rzucają zaklęć?
W powieści Emilii Hart splatają się losy trzech kobiet z roku Weyward, które łączą 400–letnią historię rodziny w całość. Najmłodsza dziedziczka daru łączności z naturą, żyjąca w 2019 roku, próbuje odkryć sekrety swoich przodków, począwszy od roku 1619 i polowania na czarownice. W Wiedźmach nie brakuje odniesień do przeszłości i retrospekcji pozwalających czytelnikom i samej Kate (owej „najmłodszej”) zrozumieć losy żyjących niegdyś krewnych i, tym samym, poznać własne dziedzictwo.
Jeśli natomiast chodzi o moc, którą charakteryzują się bohaterki powieści, bardziej przypomina ona łączność i wzajemne przyciąganie niż typową magiczną siłę. Zarówno zmarłe niegdyś kobiety z rodu Weyward, jak i Kate, pałają ogromną miłością do świata natury. Nie rzucają zaklęć, klątw i nie mają w bucie różdżek. Ich dar polega na wzajemnym szacunku i współpracy ze światem roślin i zwierząt – potrafią tworzyć uzdrawiające lub niszczące mikstury i prosić zwierzęta o wykonywanie ich próśb.
Bycie wiedźmą – przekleństwo czy dar?
Książka ukazuje dwoistą naturę daru łączności z naturą. Z jednej strony widzimy jego negatywny obraz – kobiety są izolowane od społeczeństwa, nie czują się jego częścią. W przeszłości przeciw jednej z nich wytoczono proces o czary, w wyniku których zginął człowiek.
Nie mają szczęścia w miłości, a w związkach, które miały być romantyczne, ich ciała są traktowane przedmiotowo. Wynika to zapewne z braku zrozumienia i odmienności, której mężczyźni nie mogą pojąć. W każdej kolejnej kobiecie pochodzącej od Weywardów próbują zniszczyć więź z przyrodą.
Z drugiej strony – tytułowe wiedźmy doskonale odnajdują się w swojej odmienności. Zanim to jednak następuje, muszą ją zrozumieć i zaakceptować. Szanują swoje tradycje i je kultywują, pozostając wierne wielopokoleniowym korzeniom. Są niesamowicie silne – a najbardziej w połączeniu z naturą. Tak jak wspomniałam, książka nie opowiada o typowych czarach – w dzisiejszych czasach takie osoby nazwalibyśmy prawdopodobnie zielarzami, znachorami.
Altha, Violet i Kate: trzy różne historie
1619 r., 1942 r. i 2019 r. – bodźcem do zespolenia tych trzech pokoleń staje się jedno nazwisko, jeden dar. Literka „W” pojawiająca się na najważniejszych rodzinnych skarbach pozwala wiedźmom odkryć rodzinne sekrety i powiązać wszystkie losy w całość.
Altha jest najstarszym śladem rodu, jaki Kate udaje się odnaleźć. Jej historia sięga procesów o czary, a podczas jednego z nich sama zasiadała na ławie oskarżonych. Nauczona przez matkę sekretów natury od zawsze budziła strach wśród społeczeństwa.
Violet, której historia wydaje się najciekawsza, ale równie smutna, pokonuje długą drogę do odkrycia swojego dziedzictwa. Przez lata trzymana w zamknięciu w rodzinnej posiadłości próbowała stosować się do zaleceń ojca i ograniczać kontakt z naturą. A świat przyrody od najmłodszych lat bardzo ją fascynował, choć nie miała pojęcia o swoim darze przekazanym w genach. Gdy nastąpił kulminacyjny moment jej życia, sama musiała stawić czoła sekretom i problemom, które odkryła.
Najmniej o swojej przeszłości wie Kate, uciekająca od despotycznego mężczyzny. Dar dogłębnej więzi z naturą odrzuciła już dawno temu, próbując dopasować się do społeczeństwa, w którym de facto nie pozwolono jej żyć. Zamknięta w czterech ścianach swojego mieszkania, uknuła plan ucieczki do Weyward Cottage – starej chatki na uboczu przekazanej jej w testamencie od ciotecznej ciotki, której tak naprawdę nie znała. Całe szczęście, kobiety z rodu Weyward znają swoje wzajemne potrzeby. A wszystko dlatego, że są podobne jak krople wody…
Wiedźmy: moja opinia
Jeśli mam być szczera, nie jest to książka porywająca. Z całą pewnością jest oryginalna, zwłaszcza w swojej nieprzesadzonej prostocie, przejawiającej się np. brakiem typowej magii. Nie jest jednak tak łatwa w czytaniu, jak się spodziewałam, a akcja, mimo że streszcza blisko 400 lat rodzinnej historii, jest mało dynamiczna.
Powieść jest raczej spokojna, akcja rozgrywa się powoli. Natura, która zazwyczaj stanowi tło akcji, w Wiedźmach jest wysuwana na pierwszy plan, jednak nie odgrywa znaczącej roli. Niewątpliwie ważna jest jej więź z kobietami, natomiast opisane z jej udziałem wydarzenia są niekiedy zwyczajnie nudne. Jako bohater książki przyroda jest nijaka. A szkoda – jest niemalże główną siłą w powieści.
Wyświetl ten post na Instagramie
Po Wiedźmach spodziewałam się więcej. Jak zawsze pochłaniam książki, tak dobrnięcie do końca kosztowało mnie nieco wysiłku. Podobała mi się historia Violet i Althy, natomiast samo wykończenie i sposób zobrazowania – niekoniecznie.
Czytaliście? Jakie są Wasze opinie?
Jeśli nie Wiedźmy Emilii Hart, może zaciekawi Was powieść Wampirzyca i Wiedźma!
