MAŁŻEŃSTWO Z PRZYMUSU
Velasin vin Aaro zostaje zmuszony do małżeństwa politycznego. Związek ten ma umocnić sojusz między Ralią a Titheną, dwoma państwami dawniej pozostającymi w konflikcie. Gdy wychodzi jednak na jaw prawda o upodobaniach młodego arystokraty, warunki umowy się zmieniają i chłopak ma poślubić brata swojej niedoszłej narzeczonej. Velasin rozpoczyna w związku z tym nowe życie w Tithenie. W obcym zupełnie kraju zostaje wciągnięty w intrygi dworskie oraz śledztwo w sprawie tajemniczych morderstw.
DZIWNA I…?
Trudno mi zrecenzować książkę Foz Meadows, gdyż dawno nie miałam tak mieszanych uczuć w trakcie lektury i po niej. Z jednej strony uważam, że nie była to zła powieść, z drugiej w wielu momentach czułam znużenie podczas czytania i po odłożeniu nie miałam ochoty do niej wracać. To nie jest lekka, wciągająca historia, z którą miło spędzicie wieczór. Nie byłabym zatem zdziwiona, gdyby wielu czytelników porzuciło ją w trakcie – istnieje ku temu kilka powodów, które zaraz zdradzę – dlatego napisałam, że trzeba znaleźć w sobie dziwną i upartą wytrwałość do jej ukończenia. Ja ją znalazłam. Ostatecznie nie żałuję – ale w pełni usatysfakcjonowana lekturą też nie jestem.
TRUDNO WYTRWAĆ
Głównym powodem moich trudnych do sprecyzowania uczuć jest powolne tempo akcji. Nie za wiele tutaj się dzieje. Fabuła opiera się głównie na dworskim życiu Velasina, jego małżeństwie oraz okazjonalnym zastanawianiu się nad tożsamością mordercy. Mam wrażenie, że jak na tak pokaźnej długości książkę to jednak trochę za mało, przez co szybko można się znudzić lekturą. Styl również nie pomaga – brakuje w nim lekkości, jest dość specyficzny. Dopiero pod koniec dzieje się tyle rzeczy, że trudno odłożyć Dziwną i upartą wytrwałość i pochłania się ją ekspresowo. Szkoda, że tak późno dochodzi do naprawdę ciekawego punktu w tej historii.
KTO JEST KIM?
Kolejnym problemem jest kreacja bohaterów. O ile ci główni zostali przedstawieni na tyle ciekawie, że im kibicowałam, tak pozostałych nie umiałam zapamiętać nawet z imienia, zupełnie mi się zlewali w jedność. Przez to nawet nie próbowałam silić się na odgadnięcie, kto jest mordercą. Zaskakujące, że osoba autorska miała tyle miejsca w tej historii, a nie zdołała pokazać w ciekawy sposób przynajmniej tych ważniejszych postaci.
WŁASNY, ALE NIEDOPRACOWANY
Zawsze doceniam umieszczenie akcji powieści w wymyślonym przez autora świecie, gdyż nie jest łatwo zbudować go od podstaw. Trzeba też jednak umieć go przedstawić czytelnikom w taki sposób, by zrozumieli panujące w nim zasady. Trochę mi zabrakło tutaj wyjaśnienia pewnych fundamentalnych kwestii. Do tej pory trudno mi sobie dokładnie wyobrazić rzeczywistość, w której żyje Velasin, a starałam się wczytywać w każde słowo. Gubiłam się momentami, kto jest kim, przez dość długie i skomplikowane imiona oraz nazwiska czy nazwy tytułów tych osób. Intrygi momentami były tak przedstawione, że musiałam czytać kilka razy kwestie postaci, by wszystko zrozumieć. Szkoda także, że zabrakło mapki. Książki fantasy obowiązkowo powinny ją mieć, szczególnie gdy postacie przemieszczają się między krainami, by czytelnik mógł sobie lepiej wyobrazić świat wykreowany przez osobę autorską. Osobie autorskiej zdarza się także czasami opowiadać, nie przedstawiać, choć na szczęście zbyt rzadko to następowało, bym mogła narzekać.
CO JEST TAK NAPRAWDĘ NAJWAŻNIEJSZE?
Inną problematyczną kwestią w światotwórstwie Meadows jest to, że więcej wiem o społeczności LGBT+ i podejściu różnych państw do osób queerowych oraz ich związków niż o systemach politycznych, gospodarce itd. Choć to dla bohaterów (i większości czytelników pewnie także) ważne sprawy, uważam, że osoba autorska powinna w równym stopniu rozwijać te płaszczyzny funkcjonowania świata, by nie wydawał się pusty, nieprzemyślany, zbudowany trochę jakby na ślinę. Magia również na tym cierpi – mam wrażenie, że dopiero pod sam koniec najwięcej się o niej dowiadujemy, ale to wciąż zbyt mało informacji. A przecież to świat fantasy – więc ten element powinien zostać bardziej wyeksponowany.
O KRZYWDZIE TRUDNO ZAPOMNIEĆ
W książce pojawia się scena gwałtu, o czym ostrzega osoba autorska jeszcze przed pierwszym rozdziałem. Nie przeszkadzało mi to, jednak dość mocno mnie zaskoczyło, jak szybko rozpoczął się tak drastyczny watek, który jest obecny do końca książki. Velasin nie zapomina po kilku dniach krzywdy, nie jest w stanie znieść dotyku innych ludzi, co nieco utrudnia mu tworzenie relacji z narzeczonym. Ten jednak jest wyrozumiały. Bohater ma zatem przestrzeń do przepracowania traumy. Super, że wątek ten nie pojawił się tylko w celu zaszokowania czytelnika, lecz został odpowiednio pokazany. Obawiałam się, że Velasin za sprawą jednego spojrzenia męża zapomni, co przeżył. Na szczęście osoba autorska szybko rozwiała moje obawy.
RANY WOLNO SIĘ GOJĄ
Jeżeli szukacie queerowego slow burn, to Dziwna i uparta wytrwałość zaspokoi Wasze potrzeby. Trzeba jednak liczyć się z tym, że jest bardzo slow, głównie ze względu na traumę Velasina. Meadows nie pospiesza relacji między chłopcami, nadaje jej naturalny bieg. Bohaterowie powoli się poznają, aż ich przyjaźń staje się czymś więcej. Podobało mi się, jak się odnosił Ceather do Velasina, z szacunkiem, nie wymuszał niczego na nim. Ich interakcje to moja ulubiona część książki. Należą się brawa dla Meadows, że wykreowało taką zdrową relację. Rzadko to się zdarza obecnie, chociaż się zdarza.
DZIWNA I UPARTA WYTRWAŁOŚĆ POPŁACA
Dziwna i uparta wytrwałość ma jeszcze jeden bardzo duży plus – zakończenie. Zatem ten, kto wytrwa, zostanie nagrodzony. Koniec to najlepsza część tej książki, chociaż moment odkrycia prawdy o mordercy budzi we mnie wątpliwość. Można było lepiej to poprowadzić, a nie trochę na ostatnią chwilę, w dość głupi sposób. Niemniej przez ostatnie rozdziały płynęłam, zaciekawiona losami bohaterów oraz działaniami złoczyńcy. Nie domyśliłam się, kto stoi za wszystkimi zabójstwami i próbami morderstwa głównego bohatera. Po ujawnieniu myślę jednak, że to było dość oczywiste. Niestety tak jak pisałam, zadania nie ułatwiała bezbarwność większości postaci. Ale gdy już wszystko stało się jasne, zła postać okazała się niezwykle intrygująca. Podobała mi się jej niestabilność emocjonalna i zrobienie wszystkiego, by osiągnąć swój cel. Czuć było to szaleństwo. Poza tym dostajemy tutaj dużo scen z magią, która wypadła niezwykle intrygująco. Bardzo fajnie to wyszło.
PODSUMOWANIE
Dziwna i uparta wytrwałość nie jest książką, którą poleciłabym każdemu. To dość momentami nudna historia, napisana specyficznym stylem i zawierająca drastyczną scenę, która ma wpływ na całą historię. Niemniej czekam na drugi tom. Jestem ciekawa, co jeszcze osoba autorska przygotowała dla bohaterów. A kto wie, może kolejna część będzie od samego początku interesująca. Dam Meadows szansę – po lekturze powiem Wam, czy słusznie.
Wartą uwagi książką wydaną przez SeeYa jest Never Been Kissed – zapraszam do recenzji.
