Cudowne lata przyciągają łagodną, romantyczną okładką, jednak treść książki nie należy do prostych i przyjemnych. Na jej stronach towarzyszymy trójce bohaterów podczas dorastania i dojrzewania. Adrien, Etienne i Nina są nierozłączni od chwili, kiedy rozpoczęli naukę w szkole. Wydaje się, że tak będzie zawsze, jednak gdy mają po dwadzieścia lat, każde z nich podąża własną drogą. Sploty okoliczności, dramatycznych wydarzeń, błędów, nieszczęść i niezrozumiałych działań sprawiają jednak, że przyjaciele znów się spotykają, by, jak dawniej, wspierać się i trzymać za ręce.
Cudowne lata i ich sekrety
Narratorką w powieści jest Virginie, a wyjaśnienie jej tożsamości i roli, jaką odegrała w życiu bohaterów, to jedna z bardziej zaskakujących tajemnic w tej powieści. Opowiada ona o szkolnych latach przyjaciół – ich trudnej sytuacji rodzinnej, szkolnych problemach, marzeniach i nadziejach. Nierozłączność Trójki sprawia, że ich rodziny również zbliżają się do siebie. Nina wychowuje się pod opieką dziadka, bo jako niemowlę została porzucona przez matkę, a ojca nie zna. Adrien mieszka z mamą. Z kolei Etienne wychowuje się w pełnej rodzinie, jednak zmaga z brakiem szacunku ze strony ojca.
Każdy z bohaterów zmaga się z demonami, przez które nie mogą zyskać spokoju ducha. Nina stara się zrozumieć, kim jest jej matka, a tym samym zrozumieć własną tożsamość. Jej dziadek pracuje jako listonosz, a Nina w tajemnicy przed wszystkimi otwiera i czyta cudze listy. Etienne przez całe dorosłe życie zastanawia się, co się stało z Clotilde, która jako osiemnastolatka zaszła z nim w ciążę, a następnie zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Ale to skryty i milczący Adrien mierzy się z najbardziej dramatycznym kryzysem tożsamościowym.
Wielowymiarowi bohaterowie
W swojej książce Valerie Perrin stworzyła bohaterów, których chce się poznawać i można się z nimi utożsamiać. Żaden z nich nie jest idealny. Mało tego, ich relacja, choć nierozerwalna, również do nienagannych nie należy. Jako dzieci mogą na siebie liczyć i pomagają sobie na miarę swoich możliwości, jednak w obliczu dorosłych problemów nie potrafią właściwie odczytywać potrzeb przyjaciół. Jednocześnie nie potrafią być wobec siebie absolutnie szczerzy. Nie zawsze zachowują się dojrzale, co tylko sprawiło, że wydawali mi się bardziej autentyczni. Każde z nich popełniało błędy, które można zrozumieć w kontekście ich wcześniejszych doświadczeń.
Tematem przewodnim powieści jest przyjaźń. Wydaje się, że jest ona łatwiejsza, kiedy jesteśmy dziećmi, bo w późniejszych latach wymaga więcej poświęceń. Świetnie oddają tę myśl słowa:
nie ma miłości, są tylko dowody miłości
które podkreślają fakt, że uczucia deklarowane mogą być czymś zupełnie innym niż to, co robimy dla drugiego człowieka.
Konstrukcja powieści
Autorka umiejętnie poprowadziła akcję w różnych perspektywach czasowych, co sprawiło, że trudno było mi się od książki oderwać. W pierwszych zdaniach dowiedziałam się, że dotychczas nierozłączna trójka przyjaciół obecnie nie może na siebie patrzeć, więc od razu obudziło moją ciekawość, jak mogło do tego dojść. Opowieść snuje się niespiesznie, by ostatecznie wyjaśnić wszystkie zdrady, niedomówienia i sekrety, które wybudowały mury między przyjaciółmi, które ostatecznie okazały się jednak kruche wobec lojalności i bezwarunkowego oddania.
Cudowne lata nie jest powieścią wybitną pod względem językowym, jednak fabularnie jest doskonała i nie będę zdziwiona, jeśli wkrótce usłyszymy o planach dotyczących jej ekranizacji. Jestem przekonana, że spodoba się czytelnikom, którzy czerpią przyjemność z poznawania opowieści niebanalnych, a przy tym są otwarci na różnorodność.
Jeżeli szukacie podobnych opowieści, zachęcam do przeczytania naszej recenzji książki Coraz mniej światła!
