Filmy z 2024 roku warte uwagi

Challengers

Jedna z najgłośniejszych premier tego roku. Challengers w nieoczywisty sposób porusza problematykę relacji interpersonalnych. Choć można sądzić, że tenis jest głównym zagadnieniem filmu, to jednak jest on brany nieco niedosłownie. Owszem, cała fabuła skupia się na rozgrywkach sportowych, jednak o wiele ważniejsze są relacje ludzi związanych ze sobą przez przeznaczenie. Trójkąt miłosny, w którym znajdują się bohaterowie, powoduje nieustanne napięcia oraz wzloty i upadki. Challengers to ciekawa i dynamiczna propozycja, która w nielinearny sposób opowiada nam swoją historię. Intensywne ujęcia i montaż doskonale dopełniają się ze ścieżką dźwiękową stworzoną przez Trenta Reznora (z zespołu Nine Inch Nails) oraz Atticusa Rossa.

Challengers można zobaczyć dzięki subskrypcji Amazon Prime, a także wypożyczyć choćby na YouTube.

Diuna: część druga

Po trzech latach od fantastycznej Diuny otrzymaliśmy w końcu planowaną część drugą. O ile zazwyczaj dzielenie ekranizacji powieści na dwie części brzmi jak trik marketingowy, w tym wypadku jest to uzasadnione. Książka (na której oparty jest film) liczy ponad 700 stron! Pozytywną recenzję Diunie: części drugiej wystawiliśmy już wcześniej. Niemniej, nadal sądzę, że jest to film warty każdej uwagi. Choć momentami reżyser zdaje się odbiegać od książki, nie krzywdzi to ogólnej wartości oryginału. W filmie demaskowany jest mechanizm zdobywania władzy nad ludem, co nie zawsze przebiega w sposób moralnie etyczny. Diuna: część druga jest dziełem wartościowym, nie tylko jako świetna ekranizacja czy coś, na czym można zawiesić oko, ale także film, który zmusza do myślenia.

Film dostępny jest dostępny na wielu platformach, w tym Canal+ bądź Max.

Dziki robot

Niezwykle poruszająca animacja Chrisa Sandersa, znanego chociażby z pracy nad Lilo i Stitch czy Jak wytresować smoka, porusza tematy dojrzewania, wyobcowania oraz posthumanizmu. Głównym bohaterem jest robot ROZZUM (nawiązanie do czeskiego pisarza Čapka), który stara się wychowywać osierocone gęsię. Ich skomplikowana relacja nieustannie podlega zmianom. Z jednej strony możemy w tym widzieć odbicie relacji międzyludzkich, ale także możliwość istnienia świata bez człowieka. Oprócz świetnej akcji film oferuje nam przepiękne wrażenia wizualne. Użyto bowiem techniki, która przypomina ręcznie malowane filmy Disneya czy Studia Ghibli. Rzecz jasna, Dziki robot powstał z myślą o najmłodszych, lecz starsi widzowie również definitywnie go docenią.

Dzikiego robota można obejrzeć w kinach, do czego zachęcam.

Kod zła

W omówieniu filmu warto zacząć od tytułu, który w oryginale nawiązuje do pająków o długich, chudych nóżkach, nazywanych zwyczajowo „daddy longlegs”. Rzecz jasna, ciężko byłoby to oddać w polszczyźnie, jednak tłumacze sobie poradzili. Dzięki tytułowemu kodowi agentka FBI wyrusza na poszukiwanie seryjnego mordercy, który zagraża bezpieczeństwu wielu rodzin. Choć to streszczenie nie brzmi zbyt porywająco, okazuje się, ze film jest niezwykle gęsty. Kod zła należy do specyficznych produkcji, które należy obejrzeć kilkukrotnie, aby dokładnie docenić każdy detal. Atmosfera gra w dziele główną rolę. Jest tu mrocznie, duszno, wręcz klaustrofobicznie. Gdzieś czai się oczywiste niebezpieczeństwo, a jednak nie przeszkadza nam to. Chcemy poznać prawdę dotyczącą przedziwnych oraz brutalnych morderstw.

Film można wypożyczyć na Playerze i Rakuten TV.

Liczy się wnętrze

Netflix zdaje się powracać do formy, gdyż jego kolejna produkcja może ponownie okazać się wielkim sukcesem. Pełnometrażowy debiut Grega Jardina jest przesycony prześmiewczością. W podobny sposób co Bodies, Bodies, Bodies na celownik obiera sobie grupkę młodych ludzi, którzy w odosobnieniu wpadają na szalony pomysł. Sprawy jednak prędko zaczynają wymykać się spod kontroli – bo kto by pomyślał, że zamienienie się ciałami z innymi może nieść ze sobą negatywne konsekwencje? Film jest absolutnie szalony, a niemalże każde ujęcie wygląda artystycznie, czerpiąc z estetyki A24. Liczy się wnętrze pokazuje to, że każdy z nas skrywa swoją mroczną stronę.

Liczy się wnętrze można obejrzeć jedynie na platformie Netflix.

Love Lies Bleeding

Love Lies Bleeding to naprawdę nietypowy film, którego zdecydowanie nie polecam konserwatywnym osobom, zamkniętym na nowe doświadczenia. Produkcja jest mieszanką wybuchową, która łączy w sobie thriller, romans pary lesbijek, a także motywy związane z kulturystyką oraz przemocą domową. Wszystko to miesza się ze sobą, by w zgrabny sposób opowiedzieć historię o tym, do czego prowadzi obsesja. Choć można filmowi zarzucić wiele złego, nie da się też ukryć, że jest on przyjemny. Wartka akcja nie daje spocząć nawet na sekundę, a dość graficzne obrazy zabójstw mogą obrzydzić każdego. Ciekawy jest również psychologiczny aspekt, dzięki któremu lepiej rozumiemy motywy każdej z postaci. Co ciekawe, scenariusz współtworzyła Polka, Weronika Tofilska.

Love Lies Bleeding dostępne jest do wypożyczenia na platformach Player oraz RakutenTV.

MaXXXine

MaXXXine to film, który zdecydowanie podzielił publikę. Trudno się dziwić, gdyż jest to zwieńczenie trylogii horrorów, którze zostały niezwykle ciepło przyjęte przez publikę oraz krytyków. Choć do głębszego zrozumienia produkcji polecam obejrzeć pozostałe części (Pearl oraz X), MaXXXine może być traktowane jako osobny byt, który stara się pokazać trudności z oderwaniem się od przeszłości. Film również obnaża hipokryzję patriarchalnego świata i jego spojrzenia na kobiece ciało. Wnikliwej analizie poddałem dzieło Ti Westa w innym artykule.

Zdaje się, że najwięcej film oberwał od swoich najwierniejszych fanów, którzy posiadali zbyt wysokie oczekiwania. A jak wiemy – to chyba jest największa krzywda, jaką można wyrządzić tekstowi kultury.

MaXXXine udostępniają do wypożyczenia takie platformy jak Prime Video czy AppleTV.

Rodzaje życzliwości

Ponownie jak w przypadku wyśmienitych zeszłorocznych Biednych istot, ciężko określić przynależność gatunkową najnowszego dzieła Yorgosa Lanthimosa. Dodatkową trudnością jest fakt, że film składa się z… trzech pomniejszych filmów, które są ze sobą luźno powiązane fabularnie. To, co się nie zmienia, to obsada aktorska, która w każdym segmencie odgrywa inną rolę. W typowy dla Greka sposób, w filmie mamy nieustannie do czynienia z absurdem, ironią oraz surrealizmem. Fantastyczne elementy mieszają się z naturalistycznym ujęciem rzeczywistości. A jednak to wszystko działa i ma sens. Każda z opowieści pokazuje siłę obsesji i pożądania seksualnego. Demaskuje kapitalistyczne i ideologiczne zapędy, z którymi zmaga się każdy z nas. Rodzaje życzliwości pokazują, co ludzie są w stanie zrobić dla miłości. A co najważniejsze – niesamowicie bawią poprzez użycie specyficznego, czarnego humoru.

Rodzaje życzliwości, podobnie jak poprzedni film Lanthimosa, można obejrzeć dzięki Disney+.

Substancja

Substancja to film, o którym od premiery nieustannie się głośno rozmawia, ponieważ wywołuje kontrowersje. Mówi się, że można go tylko kochać bądź nienawidzić. I zdaje się, że nic w tym złego. Wręcz przeciwnie – taki jest cel. Substancja porusza niezwykle ważne dla każdego wątki. Główna bohaterka, grana przez Demi Moore, doświadcza odrzucenia ze względu na swój wiek. Gdy traci swoją codzienność, rutynę, traci też jedyną część siebie, którą akceptowała. Film posiada niezwykle rozwinięte wątki psychologiczne (o których można przeczytać tutaj). Nie jest to jednak produkcja, która przynudza. Jej satyryczne podłoże sprawia, że patrzymy na rzeczywistość z przymrużeniem oka. W campowy sposób ukazywany jest nasz świat. Na początku zaznaczyłem, że film wywołuje mieszane odczucia, niemniej sądzę, że każdy powinien go zobaczyć.

Substancja nie jest jeszcze dostępna w polskich serwisach streamingowych, lecz dzięki dużej popularności powinna się niedługo pojawić w przestrzeni internetu.

W blasku ekranu

W moim odczuciu, jest to najmniej przystępna pozycja ze wszystkich podanych. Nie znaczy to jednak, że najmniej warta uwagi. Bynajmniej – film powinno się oglądać z niezwykłą uwagą. Treść nie należy do najprostszych. Głównymi bohaterami są Owen oraz Maddy, którzy znudzeni szarą rzeczywistością popadają w uzależnienie od telewizyjnego serialu. Z biegiem czasu przestają zauważać różnicę między światem realnym a tym fikcyjnym, wykreowanym przez Pink Opaque. Na tym polega cały dramat – uniwersum serialu wydaje się im być bliższe niż opresyjna małomiasteczkowa codzienność, która nie pozwala na wyrażanie siebie. Elementy horroru są znikome, W blasku ekranu raczej skupia się na psychologizmie postaci. Produkcja dużą uwagę skupia na warstwie wizualnej, która pełna jest symboli. Film nie jest dla każdego też z innego względu – nie każdemu łatwo jest pojąć odrzucenie spowodowane przez nieutożsamianie się ze swoją płcią biologiczną. A film właśnie o transpłciowości zdaje się mówić bardzo wiele.

W blasku ekranu możecie zobaczyć na własnym ekranie poprzez m. in. Playera albo Prime Video.