POSZUKIWANIE KSIĘCIA WAMPIRÓW
Każdy szef potrzebuje asystentki. A zwłaszcza taki, którego praca polega na władaniu wampirami.
Ruta zostaje prawą ręką Nikifora, księcia europejskich krwiopijców. Praca ta nie należy do najłatwiejszych, głównie przez ich skomplikowaną relację. Dziewczyna poważnie rozważa odejście z tego stanowiska, ale porzuca tę myśl, gdy Nikifor znika w tajemniczych okolicznościach, i postanawia odszukać szefa. Wie, że sama nie zdoła go ocalić, więc prosi o pomoc swojego przyjaciela Feliksa oraz jego chłopaka Fryderyka. We trójkę będą musieli znaleźć władcę krwiopijców, nim zostanie zgładzony, a na tronie zasiądzie jego morderca.
KONIECZNA KONTYNUACJA?
W recenzji Nocy za nocami, czyli poprzednika Nocy aż po wieczność, napisałam, że nie czuję potrzeby kontynuacji historii Feliksa oraz Fryderyka. Nie miałam zupełnie pomysłu, jak autorka zamierza poprowadzić losy tych postaci (poza pewnymi oczywistościami jak rozwój ich relacji). Po lekturze drugiej części nadal uważam, że nie była ona potrzebna. Co nie znaczy, że nie warto sięgnąć po Noce aż po wieczność. To przyjemna powieść, stojąca na tym samym poziomie co pierwszy tom. Mogłabym powtórzyć wszystko, co napisałam o Nocach za nocami, w stosunku do Nocy aż po wieczność. Nie chcę jednak się powtarzać, więc napiszę tylko, że świetnie się bawiłam podczas czytania.
NOWA CZĘŚĆ, STARE GWIAZDY
W tej części Wilk dopełniła historię chłopaków, tak by zaspokoić ciekawość wszystkich fanów tej pary co do ich dalszych losów. Ale mamy tu też opowieść o innej relacji. Tyle że o wiele mniej ciekawej.
Po tym, gdy się dowiedziałam, że ten tom ma być poświęcony Rucie i Nikiforowi, spodziewałam się rozdziałów głównie z ich perspektywy. Zaginięcie księcia wampirów powinno być tu najważniejsze, podobnie jak rozterki Ruty, ale w trakcie poszukiwań dużo się dzieje wokół Feliksa i Fryderyka i to z ich perspektywy śledzimy większość wydarzeń. Z czasem zapominałam, po co tak właściwie oni są w tych Włoszech. Mimo opisu i okładki zaryzykowałabym stwierdzenie, że to kolejna część o nich. To oni wciąż pozostają gwiazdami tej serii i dźwigają tę powieść na swoich barkach. Co wcale mi nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie! Uwielbiam tych bohaterów, a nie podzielam entuzjazmu wobec Nikifora i Ruty.
Nikifor ma wszystko, co powinno sprawiać, iż uważałabym go za najlepszą postać. Niestety coś między nami nie zagrało już w Nocach za nocami, a Noce aż po wieczność nie zmieniły mojego stosunku do tego bohatera. Nawet niespecjalnie ciekawiło mnie, co się z nim stało. Okrutnie to zabrzmi, wiem, ale tak było. Ruta zresztą też nie zdobyła mojej sympatii i zupełnie nie czułam chemii między nią a Nikiforem. Nie wiem, dlaczego Wilk zrobiła z nich parę. Gdyby zostali przyjaciółmi, byłoby to bardziej naturalne. Nie kupiłam ich miłości, a ich chwilowe konflikty wydawały się trochę na siłę.
JESZCZE DŁUŻSZE NOCE
Powieść Noce aż po wieczność momentami wydawała się za długa. Podobny problem napotkałam podczas czytania Nocy za nocami. Drugą część, tak jak pierwszą, można było w trakcie redakcji nieco skrócić, wyciąć wiele w mojej opinii niepotrzebnych fragmentów czy nawet całe rozdziały i nie wpłynęłoby to negatywnie na całość. A wręcz przeciwnie. Taki zabieg usprawniłby tempo, które wielokrotnie „siadało” przez długie opisy czy kwestie dialogowe jednego bohatera na pół strony. Nie powinnam się przyznawać, lecz przez niektóre strony przylatywałam tylko wzrokiem, a i tak wszystko zrozumiałam i nie czułam, jakby coś istotnego mnie ominęło. Ale chyba taki urok stylu autorki i trzeba to po prostu zaakceptować, jeśli chce się poznawać dalszą jej twórczość. Mnie to nie zniechęca w tym przypadku. Jest coś takiego w sposobie pisania Wilk, że nie uznaję tego za wielki minus, który odrzuciłby mnie od czytania jej książek.
CZY TO DYLOGIA, A MOŻE TRYLOGIA?
Nie będę wchodzić w szczegóły, by nie spoilerować, ale zakończenie sugeruje, że otrzymamy trzeci tom, tym razem faktycznie koncentrujący się bardziej na Rucie oraz Nikiforze. Z tego powodu jakoś szczególnie nie czekam na niego, ale pewnie sięgnę, jeśli się pojawi. Kto wie, być może dzięki tej części przekonam się do tych postaci? Oczywiście równie dobrze autorka mogła tylko zostawić sobie otwartą furtkę do ewentualnej kontynuacji w dalekiej przyszłości, a na razie nie ma co do tego poważnych planów. Czas pokaże, co otrzymamy. Ja wciąż mam nadzieję, że doczekamy pełnej wersji Namiętności fal, czyli powieści Fryderyka, której fragmenty umieszczone były w Nocach za nocami.
PODSUMOWANIE
Małgorzata Wilk po raz kolejny udowodniła, że jeszcze można stworzyć dobrą, wciągającą od pierwszych stron historię o wampirach. Noce aż po wieczność nie odbiega poziomem od pierwszego tomu. Obowiązkowa pozycja, jeśli pokochaliście Fryderyka oraz Feliksa i chcecie poznać dalsze ich losy.
Wydawnictwo Prószyński daje szansę zaistnieć na rynku fantastycznym debiutom. Jednym z nich jest Cesarstwo cienia. Oprócz recenzji możecie sprawdzić także wywiad z autorką.
