Płynąca spokojnym nurtem rzeka narracji potrafi porwać w wir emocji i przemyśleń
Już od pierwszych stron Strużek ujawnia się poetycki styl autorki. Potrafi pisać kwiecistym językiem o zwyczajnych czynnościach, dzięki czemu nadaje niezwykłości z pozoru zupełnie neutralnym chwilom. Oczywiście nie cała książka przepełniona jest poetyckimi opisami. Momentami narracja przechodzi w prostą opowieść pozbawioną ozdobników. Bynajmniej nie uważam tego za coś złego. Przeciwnie, jest w tym coś unikatowego. Z pozoru zwykła opowieść o życiu przeciętnej nastolatki ma w sobie coś magnetyzującego, co sprawiło, że książkę czyta się jednym tchem. Sprawia to nie porywająca fabuła, bo – jak już zaznaczyłam – nie dzieje się w niej wiele. To raczej wolno sącząca się opowieść, płynąca łagodnym strumieniem – a jednak potrafiąca porwać czytelnika. Bohaterki są skonstruowane w taki sposób, że łatwo się z nimi utożsamić albo dostrzec w nich kogoś bliskiego lub znajomego. W ten sposób emocje przeżywane podczas lektury wzrastają, a wydarzenia z powieści stają się bodźcem do wielu przemyśleń. No dobrze, ale o czym są tak naprawdę Strużki?
Strużki – gdzie są nasze przyjaźnie z dzieciństwa i dlaczego musieliśmy dorosnąć?
Dwie przyjaciółki ze szkoły – z początku są nierozłączne, ale z biegiem czasu coraz więcej zaczyna je dzielić, a coraz mniej łączyć. Mają różne temperamenty, wygląd i status materialny. Wraz z dorastaniem pojawiają się przed nimi kolejne problemy i przeszkody, których nie potrafią wspólnie rozwiązać. Przyjaźń, która miała być na zawsze, okazuje się tylko chwilowa. Podobnie jak beztroskie wakacje, które już wkrótce ma zastąpić pasmo niepowodzeń, straconych nadziei, lęku i samotności. To przejmujący obraz wchodzenia w dorosłość przez wciąż jeszcze młode i zagubione osoby. To także pochylenie się nad problemem własnej tożsamości. Główna bohaterka powieści wciąż czuje się przezroczysta i nijaka. Dopasowuje się do otoczenia, upodobnia się do swoich znajomych, by zyskać ich akceptację, ale nie wie, jaka jest naprawdę. I boi się, że nigdy się tego nie dowie.
Strużki – ocena
Strużki to poetycko napisana książka o zwykłym życiu, które potrafi przecież nieść ze sobą wiele przeciwności i przeszkód. Bohaterami powieści są osoby młode, które muszą mierzyć się nie tylko ze światem zewnętrznym, lecz także burzą we własnej głowie. Prosta, a zarazem niezwykła historia o dorastaniu. Wciąga od pierwszych stron i żyje w czytelniku także po zakończeniu lektury.
Jeśli chcesz pozostać w temacie dorastania, polecam książkę Młodość. Wyznania nastolatków.
